«Υπακούοντας, υιοθετούμε αντανακλαστικά υποταγής.»
Χάνει το καλύτερο μέρος
της ζωής του,
αλλά
συνεχίζει διότι έχει από πάντοτε τη συνήθεια να υπακούει. Η
υπακοή έχει γίνει η δεύτερη φύση του.
Υπακούει χωρίς να γνωρίζει το γιατί,
μόνο γιατί ξέρει πως
πρέπει.
Υπακοή,
παραγωγή και κατανάλωση, ορίστε το
τρίπτυχο που κυριαρχεί
τη ζωή του.
Υπακούει
στους γονείς του, στους καθηγητές του,
στα αφεντικά του, στους ιδιοκτήτες του, στους
εμπόρους του. Υπακούει
στο νόμο και στις δυνάμεις ασφαλείας.
Υπακούει σε όλες τις εξουσίες γιατί
δεν γνωρίζει να κάνει τίποτα άλλο.
Η
ανυπακοή τον τρομοκρατεί περισσότερο απ’ όλα,
γιατί η ανυπακοή είναι ο
κίνδυνος, η περιπέτεια, η αλλαγή. Όπως το
παιδί πανικοβάλλεται όταν
χάνει από τα μάτια του τους γονείς του,
ο σύγχρονος δούλος είναι χαμένος
δίχως
την εξουσία που δημιούργησε.
Έτσι συνεχίζει να
υπακούει.
Είναι
ο φόβος που μας μετατρέπει σε δούλους, και
που μας κρατάει σε αυτή την κατάσταση. Υποτασσόμαστε
στους κυρίαρχους του κόσμου,
δεχόμαστε
αυτή τη ζωή της ταπείνωσης και της δυστυχίας από
φόβο.
Ωστόσο, διαθέτουμε τη
δύναμη στους αριθμούς
απέναντι
σ’ αυτή τη μειοψηφία που κυβερνά. Η δική τους
δύναμη, δεν
προέρχεται από την αστυνομία
αλλά
από τη συγκατάθεση μας.
Δικαιολογούμε
τη δειλία μας απέναντι στη νόμιμη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις
που μας καταπιέζουν
με μια ομιλία γεμάτη
ανθρωπιστική ηθικολογία.
Η
άρνηση επαναστατικής βίας είναι ριζωμένη στα μυαλά
εκείνων
που αντιτίθενται στο σύστημα,
στο
όνομα των αξιών που το ίδιο μας δίδαξε.
Μα η εξουσία δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη βία
όταν πρόκειται για τη
διατήρηση της ηγεμονίας της.
Όμως ο σύγχρονος δούλος
είναι πεπεισμένος πως δεν υπάρχει
εναλλακτική στην οργάνωση αυτού του κόσμου. Και εδώ είναι η δύναμη της σημερινής κυριαρχίας: η διατήρηση της ψευδαίσθησης ότι αυτό το
σύστημα που αποίκισε όλη την έκταση της γης είναι το τέλος της
ιστορίας. Κάνει την κυριαρχούμενη τάξη να
πιστεύει πως η
προσαρμογή στην ιδεολογία της είναι η προσαρμογή στον κόσμο όπως είναι
και όπως
πάντα ήταν.
Το όνειρο ενός άλλου κόσμου
έγινε ένα έγκλημα που
καταδικάζεται από όλα τα ΜΜΕ και όλες τις εξουσίες. Ο
εγκληματίας στην πραγματικότητα είναι αυτός
που συμβάλει, συνειδητά ή όχι, στη
επέκταση της κυρίαρχης κοινωνικής οργάνωσης. Δεν
υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από αυτή του
σημερινού συστήματος.
Η ψευδαίσθηση της ψήφου και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας
«Να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι απ' τη δύναμή σου.»
Ελιζέ Ρεκλούς
Ωστόσο, οι σύγχρονοι δούλοι εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους πολίτες. Πιστεύουν ότι ψηφίζουν και αποφασίζουν ελεύθερα ποιος πρέπει να οδηγεί τα πράγματα. Λες και έχουν ακόμα επιλογή. Διατηρούν μόνο τη ψευδαίσθηση. Πιστεύεται ακόμα πως υπάρχει μια ριζική διαφορά διαφορά ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και στη Λαϊκή Δεξιά στη Γαλλία, στους Δημοκράτες και στους Ρεπουμπλικάνους στην Αμερική, στους Εργατικούς και στους Συντηρητικούς στο Ηνωμένο Βασίλειο; Δεν υπάρχει αντιπολίτευση, γιατί τα κύρια πολιτικά κόμματα συμφωνούν σε ένα βασικό πράγμα: τη διατήρηση της σημερινής εμπορικής κοινωνίας. Κανένα από τα πολιτικά κόμματα που ανεβαίνουν στην εξουσία, δεν αμφισβητεί το δόγμα της αγοράς. Με τη συνενοχή των ΜΜΕ μονοπωλούν τις εμφανίσεις. Καυγαδίζουν για λεπτομέρειες, ώστε όλα να παραμείνουν στη θέση τους. Τσακώνονται για να μάθουν ποιος θα καταλάβει τις περισσότερες έδρες από αυτές που τους προσφέρει η κοινοβουλευτική αγορά. Οι αδιάφορες λογομαχίες τους μεταδίδονται από τα κανάλια, με στόχο την απόσπαση από την κρίσιμη συζήτηση σχετικά με την επιλογή της κοινωνίας στην οποία θέλουμε να ζούμε. Η εμφάνιση και η κοινοτοπία κρύβουν τη σύγκρουση των ιδεών. Τίποτα από αυτά δεν μοιάζει, είτε από κοντά, είτε από μακριά, με μια δημοκρατία.
Η αληθινή δημοκρατία
χαρακτηρίζεται κυρίως από την μαζική συμμετοχή των πολιτών στη
διαχείριση των
πραγμάτων. Είναι άμεση και συμμετοχική Εκφράζεται με τη Λαϊκή συνέλευση
και τον
μόνιμο διάλογο σχετικά με την οργάνωση
της κοινοτικής ζωής. Η εκπροσωπευτική
και κοινοβουλευτική μορφή κυβέρνησης που
σφετερίζεται το όνομα της δημοκρατίας, περιορίζει
την εξουσία των πολιτών στο απλό δικαίωμα της ψήφου, δηλαδή
στο τίποτα, Όσο
αληθεύει ότι η
επιλογή ανάμεσα στο ανοιχτό γκρι και στο γκρι σκούρο, δεν είναι αληθινή
επιλογή.
Η συντριπτική πλειοψηφία
των κοινοβουλευτικών εδρών ανήκουν στην
οικονομικά ισχυρή τάξη, είτε είναι δεξιά
είτε δήθεν σοσιαλιστική, δημοκρατική αριστερά. Η εξουσία δεν είναι για
κατάκτηση, αλλά για καταστροφή. Είναι
τυραννική από τη φύση της, είτε ασκείται
από έναν βασιλιά, ένα δικτάτορα ή έναν
εκλεγμένο πρόεδρο. Η μόνη διαφορά στη
περίπτωση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» είναι
ότι οι δούλοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι
ίδιοι επιλέγουν τον αφέντη που θα
υπηρετήσουν. Η ψήφος τους καθιστά
συνεργούς της τυραννίας που τους καταπιέζει. Δεν
είναι δούλοι επειδή υπάρχουν αφέντες, αλλά
υπάρχουν αφέντες επειδή επέλεξαν να παραμείνουν δούλοι.
