ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ...
Είναι κάτι νύχτες που δε λέει ο ύπνος να σε πάρει... Σε
στροβιλίζει σα χιονοστιβάδα που χορεύει στο βοριά, σε πάει απο δώ, σε
πάει απο κει και δε λέει ν' αφήσει να σ' ανεβάσει στο άρμα του ο
Μορφέας... Κρατιέσαι με μανία απ' το λεπτοδείκτη, παρακολουθώντας την
πορεία του απ' την αρχή ως το τέλος δίχως να μπορείς να ξεκολλήσεις το
βλέμμα σου απ' το αιώνιο ταξίδι του... Τι να 'ναι στ' αλήθεια εκείνο που
τα όνειρα σου βασανίζει και τα στοιχειώνει με οράματα φρικτά κι
αγριεμένα; Τι να 'ναι εκείνο που τα φτερά σου πληγώνει και σε κρατάει
σφιχτά δεμένο στης γης το κορμί επάνω μ' αλυσίδες που όμοιες τους
ανθρώπινο μάτι δεν αντίκρισε ξανά;
Είναι που θέλεις ν' αναπνεύσεις μα τα πνευμόνια μ' αέρα δε γεμίζουν... Είναι
που θες να πολεμήσεις, μα σου κρατάνε τα χέρια... Είναι που θέλεις να
τεντώσεις το χέρι σου και να πιάσεις τα όνειρα σου, μα σου τα διώχνουν
μακριά... Είναι που η καρδιά σου ζητάει ένα να γίνει με τις άλλες, μα
δεν τις συναντάς πουθενά... Είναι που πολεμά η ψυχή σου να βάψει τα
πάντα γύρω της μ' όλα τα χρώματα τ' ουράνιου τόξου, μα τα καλύπτει όλα
το μαύρο... Είναι που θες να πιεις απ' της ζωής το νερό να σβήσεις τη
δίψα που σε βασανίζει, μα δε φτάνεις ποτέ σου την πηγή...
Μα όταν μια νύχτα το φόβο θα νικήσεις και τις σκιές θα διώξεις μακριά, θα μπορέσεις το μάτι στη ζωή πονηρά να ξανακλείσεις...
Την ψυχή σου ν' ανοίξεις και να παίξεις και πάλι σα παιδί... Να
τρέξεις, να γελάσεις, να ερωτευτείς... Και με γλυκά όνειρα τον ύπνο να
κεράσεις... Φτάνει να μη διστάσεις να το κάνεις... Και να πάρεις κι
άλλους μαζί απ' το χέρι, μαζί να ονειρευτείτε... Τη χαρά και την ελπίδα
πίσω να ξαναφέρεις όπως πρώτα...
Αρκεί, το φόβο να νικήσεις...
Πηγη
